Door Simone van den Broek
In maart 2010 raakte ik zwanger van ons tweede kind. Onze oudste was inmiddels vier en dolblij dat er een broertje of zusje zou komen. Op 4 december besloot onze zoon ter wereld te komen. Na weken van valse weeën in de avond, werd hij na een snelle bevalling geboren en konden we ons complete gezin vasthouden. Tenminste, zo leek het toen.
Pas toen onze jongste negen was, kwamen we erachter dat we niet zo compleet waren als dat we dachten. Ik had inmiddels, vanwege mijn eigen geboorteverhaal, heling en scholing gehad in de pre- en perinatale psychologie en de kinderen vonden het een leuk plan om hun geboorte in kaart te brengen. Leuk bleek een understatement te zijn want waar het geboorteverhaal van de oudste er zo uitrolde, liep het bij de jongste al snel vast.
Ik besloot om een opstelling in te zetten. Hij plaatste ons naast elkaar en de ‘conceptie’ enkele meters ervoor. Aarzelend gaf hij aan dat het niet lukte om vanaf de conceptie naar ons toe te lopen. Hij zei “Ik wil niet alleen, mag ik mijn knuffel pakken?” En wat er daarop gebeurde was magisch: met een beer in zijn handen begon hij te lopen en vlak voordat hij bij ons was, liet hij de beer vallen en zei: “Ze ging maar even mee.”
Daar stonden we dan, drie getuigen van iets wat hij onmogelijk met zijn hoofd kon weten maar wat zo als waar aanvoelde dat we geen van allen twijfelden aan wat we zojuist gezien hadden. In de weken erna vielen er steeds meer kwartjes. Waarom hij als klein baby’tje intens klagend kon huilen tegen zijn knuffel in bed, waarom hij intens verdrietig kon zijn als een vriendje niet kon spelen.
Waarom hij altijd riep: “Waarom moet ik het alleen doen?” Waarom alleen naar boven in het donker eng was (wat niet wil zeggen dat alleen naar boven eng vinden, betekent dat je kind een AT is, hier kunnen veel oorzaken onderliggen). Waarom hij alles intens ervaart: boosheid, verdriet, plezier, grappen. En waarom hij altijd alles samen wil doen en ons echt kon claimen. Het ene na het andere inzicht rolde bij ons naar binnen.
Het fijne hiervan was dat we met deze inzichten beter begrepen waarom hij zich zo gedroeg. Wat hij eigenlijk wilde vertellen in plaats van wat we letterlijk zagen in zijn gedrag. We stuurden hem niet langer naar boven met de woorden: “Schiet nu op, het is bedtijd.” Maar we vroegen wat hij nodig had om het wel te durven.
Als een vriendje een speelafspraak moest afzeggen en hij huilend onder een dekentje kroop, zei ik niet meer: “Ach, we hebben toch een nieuwe afspraak gemaakt.” We namen niks meer weg voor hem maar hielden hem vast en lieten weten dat een speelafspraak die niet doorgaat, hetzelfde doet in zijn lijf als zijn zusje die niet verder meeging. Want dat is wat er gebeurt in je lijf, als je iets heftigs meemaakt. Het komt weer naar boven zodra je weer getriggerd wordt.
Inmiddels zijn we twee jaar verder en is de rust in ons gezin al een poos teruggekeerd. Natuurlijk lopen we nog steeds tegen gedrag aan wat niet fijn is, wat pijn doet of wat lastige reacties in zijn omgeving oproept. Maar de inzichten uit de start van onze alleengeboren tweeling helpen ons steeds weer om tot begrip te komen en hem op te vangen. We groeien er allemaal door.
Kindercoach Simone van den Broek, Potje Geluk kindercoaching
Meer info over het boek ‘Life without Grace, vind je hier.
